ശബരിമല യാത്രയെക്കുറിച്ച് ഒരു പോസ്റ്റ്...
ഇത് ഒരിക്കലും ഒരു ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റ് ആകേണ്ടിയിരുന്നതല്ല. ഇത്തവണ മലക്കുപോയി മടങ്ങിയെത്തിയപ്പോള്‍, അതിന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍ ട്വിറ്ററിലൂടെ പങ്കുവയ്ക്കാന്‍ ഞാന് തുടങ്ങിയതാണ്. അപ്പോള്‍ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഒന്നടങ്കം “ഇവിടെയെങ്കിലും ഒരല്പം സ്വൈര്യം താടേയ്.. നീ പോയി നിന്റെ ബ്ലോഗിലെങ്ങാനും എഴുത്” എന്ന് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഇത് ഒരു പോസ്റ്റായി മാറുകയായിരുന്നു.. അതുകൊണ്ട് ഇത് എന്റെ ട്വിറ്റര്‍ സ്നേഹിതര്‍ക്ക് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.
സ്വാമിയേശരണമയ്യപ്പാ...
അപ്പോള്‍ തുടങ്ങാം; വായിച്ച് അനുഭവിക്കൂ.. അല്ല അനുഗ്രഹിക്കൂ...
--------------------------------------------------
ശനിയാഴ്ച(28Nov2009) രാവിലെ; സമയം 8മണി.. ലൊക്കേഷന്‍: ശ്രീകാര്യത്തെ ഞങ്ങളുടെ വീട്..
“എട്ടരക്കാണ് കെട്ടുനിറക്കാന്‍ ചെല്ലാമെന്ന് പറഞ്ഞത്.. ഇതുവരെ കരിക്ക് ചെത്തിക്കഴിഞ്ഞില്ലേ?”
ഞാന് അഭിലാഷിനോട് ചോദിച്ചു..
ശബരിമലക്കുള്ള കെട്ടുമുറുക്കിന് ആവശ്യമായ സാധനങ്ങളെല്ലാം, വേണുസ്വാമി റെഡിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇനികരിക്കിന്റെ തൊണ്ടൊക്കെ ചെത്തിക്കളഞ്ഞ് ഒന്ന് മിടുക്കനാക്കി എടുക്കണം.. എന്നിട്ടു അമ്പലത്തിലേക്ക് പോകണം..
"ഞാന് പ്രൊഫഷണല്‍ കരിക്ക് ചെത്തുകാരനല്ല.. പോരാത്തതിന് ഒരു ഒണക്ക കത്തിയും”..
അഭിലാഷ് സ്വാമി കലിപ്പിലാണ്.. ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്കുന്നതാ ബുദ്ധി.. എനിക്ക് എന്തായാലും അതു റെഡിയാക്കാനുള്ള പരിജ്ഞാനം പോര. അവനാണെങ്കില്‍ സംഭവം എങ്ങനെയേലും സെറ്റപ്പാക്കും..
അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, മുഖത്ത് ശോകഭാവവുമായി അഭിലാഷ് മുന്നില്‍... “അളിയാ ഒരബദ്ധം പറ്റി.. ചെത്തിവന്നപ്പോള്‍, കരിക്കു തുളഞ്ഞുപോയി.. വെള്ളമെല്ലാം പോയി..”
“എടാ .. അലവലാ.. സോറി സ്വാമീ.. ഒരു കാര്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ആത്മാര്‍ഥത വേണം, പിന്നെ ആവശ്യത്തിന് ഏകാഗ്രതയും. ഞാന് ചെയ്തോളാമെന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ?(ചുമ്മാ) .. എന്നാലും പഴം മുറിക്കാന്‍ പൊലും കൊള്ളാത്ത കത്തിയും കൊണ്ട് നീ എങ്ങനെ അതു സാധിച്ചു?”
“കരിക്ക് എളവനാരുന്നു; അതാ പറ്റിയെ..”
“അതെ.. എളവനായതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഇതിനെ കരിക്കെന്ന് വിളിക്കുന്നത്.. ഇനി എന്തു ചെയ്യും?? വഴിയില്‍ കരിക്ക് കച്ചവടക്കാരൊന്നും വരാന്‍ സമയമായില്ല...”
“ ഒരു വഴിയുണ്ടടേയ്. അപ്പുറത്തെ അമ്മച്ചീടെ മുറ്റത്തെ തെങ്ങില്‍ നല്ല മുറ്റു കരിക്കുണ്ട്.. ഇട്ടാലോ..”
(മാലയിട്ടാലും പഴയ സ്വഭാവം മറക്കുമോ)
മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാന്‍ സമയമില്ല... മാലയൊക്കെ പുറത്തെടുത്തിട്ട്, എക്സ്ട്രാ വിനയം ഒക്കെ മുഖത്ത് വരുത്തി അമ്മച്ചിയോട് പോയി കാര്യം പറഞ്ഞു. രാവിലേം വൈകിട്ടും അമ്പലത്തില്‍ പോകുന്ന പരമഭക്തയായ അമ്മച്ചിക്ക് നൂറുവട്ടം സമ്മതം. ഒരു സംശയം മാത്രം.
ആരു തെങ്ങില്‍ കേറും??
“അതുപേടിക്കേണ്ട അമ്മച്ചീ.. ദേ ആഇരിക്കണ തോട്ടിയുണ്ടെങ്കില്‍ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ ടെറസ്സിന്റെ നിന്ന് പറിക്കാം..“ അഭിലാഷ് പറഞ്ഞു.
“ടെറസ്സിന്റെ പാരപ്പറ്റില്‍ നിന്നാല്‍, നിസ്സാരമായി കൈ എത്തിച്ച് തന്നെ പറിക്കാവുന്നതേ ഉള്ളൂ.. “ ഞാന് ഓവറാക്കി.. (അമ്മച്ചിക്ക് ഡൌട്ട് അടിച്ചു കാണുമോ? ഏയ്..)
എന്തായാലും ഭഗവാന്റെകാര്യമല്ലേ അമ്മച്ചി സമ്മതിച്ചു. അങ്ങനെ അഭിലാഷ് തന്നെ കരിക്കിട്ട്, അത് ചെത്തി റെഡിയാക്കി, പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഒക്കെ സോള്‍വ് ചെയ്തു.അപ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും എത്തി.. നേരെ അമ്പലത്തിലേക്ക്. വേണുസ്വാമി എല്ലാം തയ്യാറാക്കി നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അങ്ങനെ 11 മണിയോട്കൂടി കെട്ടുനിറച്ചു ഞങ്ങള്‍ ഏഴു ഐടി സ്വാമിമാര്‍ ഒരു ക്വാളിസില്‍ യാത്ര ആരംഭിച്ചു. കൊട്ടാരക്കര ആര്യാസില്‍ നിന്ന് ഉച്ചഭക്ഷണം..
വീണ്ടും യാത്ര. ഇടക്കിടെ ശരണം വിളികള്‍..
അകലെ പൂങ്കാവനം ദൃശ്യമായിത്തുടങ്ങിയതോടെ അന്തരീക്ഷത്തിലെ ചൂട് മാറി പകരം കാടിന്റെ കുളിര്‍മ അനുഭവപ്പെട്ടുതുടങ്ങി..
മണ്ഡലകാലത്ത് ഒരുക്കങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ ചര്‍ച്ചകളും പരസ്പരം പഴിചാരലുകളും പരാതികളും ഒക്കെ എല്ലാവര്‍ഷവും ഉണ്ടാവാറുണ്ട്.. ഈ വര്‍ഷവും അതിന് കുറവൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു.. എന്തായാലും മുന്‍‌വര്‍ഷങ്ങളേ അപേക്ഷിച്ച് ഇത്തവണ റോഡിന്റെ കണ്ടീഷന്‍ ഒത്തിരി നന്നായതായാണ് തോന്നിയത്... സീസണ്‍ തീരുന്നതുവരെ ഇങ്ങനെയാണെങ്കില്‍ കൊള്ളാം..
4 മണിയോടെ ഞങ്ങള്‍ പമ്പയിലെത്തി. മുന്‍‌വര്‍ഷങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് പമ്പയില്‍ വന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നതാണ്. ശുചിത്വത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ അധികൃതര്‍ വളരെ നല്ല സമീപനമാണ് സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. നദിയിലും കരയിലും പ്ലാസ്റ്റിക് മാലിന്യങ്ങള്‍ നന്നേ കുറവ്;ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട വസ്ത്രങ്ങള്‍ പോലുള്ള സാധനങ്ങള്‍ ഒന്നും കാണാനേ ഇല്ല.
കുറച്ച് ദിവസങ്ങളായി മഴ ഇല്ലെങ്കിലും പമ്പയില്‍ അത്യാവശ്യം വെള്ളമുണ്ട്... നല്ല തിരക്കും.. ഞങ്ങള്‍ ത്രിവേണിക്കടുത്ത്, തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ഒരു സ്ഥലത്ത് ഇറങ്ങി. തണുത്ത വെള്ളത്തില്‍ മുങ്ങിയപ്പോള്‍ ക്ഷീണമൊക്കെ ‘പമ്പകടന്നു’.
കുളികഴിഞ്ഞ്,ഓരോ ചുക്കുകാപ്പി കുടിച്ചു... എന്തോ ചുക്കുകാപ്പിക്കു പഴയ ഒരു ഗുമ്മില്ല എന്ന് തോന്നി. വീണ്ടും തിരക്കിലൂടെ നടന്ന് തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് രഞ്ജിത്ത് ആ സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കുന്നത്..
അഭിലാഷിനെ കാണുന്നില്ല !!!
ആദ്യം തമാശയായി കരുതിയെങ്കിലും, പിന്നെ കളി കാര്യമായി... ഞങ്ങള്‍ ആറുപേരും ഓടി നടന്ന് തപ്പിയിട്ടും ആളെ കാണുന്നില്ല.. ഡ്രെസ്സിന്റെ കളറ് നോക്കി കണ്ടുപിടിക്കാമെന്ന് വച്ചാല്‍, എവിടെ നോക്കിയാലും കറുത്തമുണ്ടും ഷര്‍ട്ടും.. മൊബൈലില്‍ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നുമില്ല... എല്ലാവര്‍ക്കും ടെന്‍ഷനായി..
അഭിലാഷിന്റെ സ്വഭാവം കൂടുതല്‍ അറിയവുന്നത്കൊണ്ട്, ചിലപ്പോള്‍ അവന്‍ കാട്ടിലൂടെ വല്ല ഷോര്‍ട്ട്കട്ടും പിടിച്ച്, ശബരിമലക്ക് പോയിക്കാണുമെന്നും, അവിടെ എത്തി വിളിക്കാമെന്നും ഞാന് ഒരു സജഷന്‍ വച്ചെങ്കിലും ബാക്കി ആരും സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തില്ല..
എവിടെയെങ്കിലും കറങ്ങിനടപ്പുണ്ടാവും. ഞങ്ങളുടെ ടെന്‍ഷന്‍ ഒന്നും അവനുകാണില്ല. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ദേഷ്യം. ഇനി ഒരു വഴിയേ ഉള്ളൂ.. പോലീസ് കണ്ട്രോള്‍ റൂമില്‍ പോയി അനൌണ്‍സ് ചെയ്യിപ്പിക്കുക..
“ഡേയ് കുപ്പുസാമീ, എങ്കപ്പോയിട്ടേന്‍ഡാ..അണ്ണന്‍ ഇങ്കെയിറുക്കെടാ..” എന്നും, “കണ്ണൂരില്‍ നിന്ന് വന്ന കുഞ്ഞിക്കണ്ണന്‍ സ്വാമിയെ കാത്ത് വിശാലാക്ഷി മാളികപ്പുറം കണ്ണിലെണ്ണയൊഴിച്ച് കാത്തിരിക്കുന്നു.” എന്നും ഒക്കെ അനൌണ്‍സ്മെന്റ് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ പണ്ട് കളിതമാശയായിരുന്നു. ഇന്നു ശരിക്കും അതു ചെയ്യേണ്ടി വന്നു..
“മാലയിട്ടുപോയി. അല്ലെങ്കില്‍ ആ മൈക്ക് കയ്യില്‍ കിട്ടുമ്പോള്‍ അതിലൂടെ അവന്റെ പേരും അഡ്രെസ്സും പറഞ്ഞിട്ട് നാലുവര്‍ത്തമാനം പറയാമായിരുന്നു“.. “അല്ലെങ്കില്‍ വേണ്ട കണ്ടുകിട്ടിക്കഴിയുമ്പോ നല്ല ഇടി കൊടുക്കാം” ഓരോരുത്തരും ഓരോ രീതിയില്‍ ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ പോലീസ്‌സ്റ്റേഷ്നിലേക്ക് പോകാനൊരുങ്ങുമ്പോളാണ് , അങ്ങകലെ പാലത്തിലൂടെ അഭിലാഷ് നടന്നുപോകുന്നത് കാണുന്നത്. സമാധാനമായി; ആളെ കണ്ടല്ലോ.. ഞങ്ങള്‍ ഓടി അവന്റെ പിന്നാലെയെത്തി. ഉറക്കെ വിളിച്ചു. അഭിലാഷ് ഞങ്ങളെ കണ്ടു. തിരിച്ചു നടന്ന് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി. എന്നിട്ട് ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“നിങ്ങളിത് എവിടെപ്പോയയിരുന്നു.. ‘നിങ്ങള്‍ ആറുപേരും കൂട്ടം തെറ്റിപ്പോയെന്ന്‘ അനൌണ്‍സ് ചെയ്യിക്കാന്‍ പോകുവാരുന്നു ഞാന്..” ആ നിഷ്കളങ്കമായ ഡയലോഗ് കേട്ട് മാനസികമായി തകര്‍ന്നു പോയ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒന്നും പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
എല്ലാവരും ശബരിമലയിലേക്ക് പുറപ്പെടാന്‍ തയ്യാറായി.ഈ വര്‍ഷത്തെ ഇതുവരെയുള്ള ഏറ്റവും വലിയതിരക്കാണെന്നാണ് അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. പണ്ട് ‘കല്ലും മുള്ളും കാലുക്ക് മെത്ത’ ആയിരുന്നെങ്കില്‍ ഇന്നത് ‘ഉന്തും തള്ളും ബോഡിക്ക് മസാജ്’ എന്നാക്കേണ്ടി വരും.
പമ്പാഗണപതിയെ തൊഴുത് മലകയറ്റം തുടങ്ങി. സോഫ്റ്റ്വെയര്‍ ജീവിതം സമ്മാനിച്ച ‘സോഫ്റ്റ് വയര്‍‘ സ്റ്റാമിനക്ക് കാര്യമായ കുറവു വരുത്തിരിട്ടുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായി. നീലിമല കയറിത്തുടങ്ങിയില്ല; അതിനുമുന്‍പേ എനിക്ക് നല്ല കിതപ്പ് തുടങ്ങി. ചെരുപ്പിടാതെയുള്ള നടപ്പും ബുദ്ധിമുട്ട് തന്നെ. കഴിഞ്ഞതവണ ഇത്ര പ്രശ്നംതോന്നിയിരുന്നില്ല. ആ.. കഴിഞ്ഞതവണ കേറിയതിനേക്കാള്‍ അഞ്ച്കിലോ കൂടുതലാണ് ഇത്തവണ മലകേറാന്‍ വന്നിരിക്കുന്നത്. കാലുകള്‍ പ്രതിഷേധം അറിയിച്ചു തുടങ്ങിയതില്‍ തെറ്റില്ല.
സ്വാമിയേ - അയ്യപ്പോ വിളികളുമായി പലരും എന്നെ ഓവര്‍ടേക്ക് ചെയ്തു പോകുന്നുണ്ട്. ഞാന് പിന്നില്‍ നിന്ന് ‘പയ്യെപ്പോ’ എന്ന് പറഞ്ഞത് ‘അയ്യപ്പോ’ എന്നാണെന്ന് കരുതി, കൂടെയുള്ളവന്മാര്‍, മറുപടിയായി ‘സ്വാമിയേ’ ‘സ്വാമിയേ’ എന്ന് വിളിച്ച് നൂറേല്‍ കേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.
ശ്വാസം കിട്ടാന്‍ ഒരു ചെറിയ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നുന്നില്ലേ എന്നൊരു സംശയം.. ഓക്സിജന്‍ സിലിണ്ടര്‍ നിരത്തിവച്ച കടകള്‍(?) ഒന്നും ഇത്തവണ ഇല്ലേ ഭഗവാനേ? കാണും; പക്ഷേ അതൊക്കെ മലയുടെ മുകളില്‍ ആയിരിക്കും.. കയറിതുടങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെ കാറ്റു പോകാറായത് ഞാന് മാത്രമേ ഉള്ളല്ലോ?
ശ്വാസം മുട്ടി വായും‌പൊളിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന എന്നെ ആളുകള്‍ താങ്ങിയെടുത്ത് ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുപോകുന്ന രംഗം ഒന്ന് ഭാവനയില്‍ കണ്ടുനോക്കിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് ചെറിയതോതില്‍ ഒരു രോമാഞ്ചം ഉണ്ടായി. ഞാന് രോമാഞ്ചം ഉണ്ടാക്കാന്‍ നിന്നനേരത്ത് അവന്മാര്‍ പത്ത് സ്റ്റെപ്പുകൂടെ മുന്നോട്ടും പോയി. എനിക്കു കമ്പനിയായി, ലിജിനും സുമലും മാത്രം.. ബാക്കി നാലുപേരും കട്ടക്ക് കേറുകയാണ്.
ഒടുവില്‍ ആദ്യത്തെ ഒരു കയറ്റം കഴിഞ്ഞ്; അവര്‍ ഞങ്ങള്‍ വരാന്‍ വേണ്ടി വെയ്റ്റ് ചെയ്തു. ഞങ്ങള്‍ അതിനിടെ ഒരു നാലഞ്ച് തവണ ശ്വാസം കിട്ടാന്‍ വേണ്ടി വെയ്റ്റ് ചെയ്തു. ഒടുവില്‍ ഞങ്ങള്‍ പതിയെ കേറി എത്തിയപ്പോള്‍ അവന്മാരുടെ പുച്ഛത്തോടെ ഉള്ള നോട്ടവും കാണേണ്ടിവന്നു. “ഹൊ.. നിന്ന് നിന്ന് കാലുകഴച്ചു” അഹങ്കാരിയായ രഞ്ജിത്തിന്റ്റെ കമന്റ്..
ശരണം വിളിച്ച് കയറിയാ മതി ക്ഷീണം അറിയില്ല.. ഗോകുല്‍ ഐഡിയപറഞ്ഞുതന്നു. മലകയറ്റത്തിന്റെ മാത്രമല്ല, മനസ്സിന്റെയും മൂഡ്മാറിയത് വളരെ പെട്ടെന്നായിരുന്നു.
മറ്റൊരു ചിന്തയുമില്ല..സംസാ‍രവുമില്ല. ശരണം വിളികള്‍ മാത്രം. കാലുകള്‍ക്കും മനസ്സിനും ഹൃദയമിടിപ്പിനുപോലും ഒരേ താളം.. സ്വാമിയേ അയ്യപ്പാ .. അയ്യപ്പാ സ്വാമിയേ..
ക്ഷീണമില്ല, കിതപ്പില്ല.. സര്‍വ്വം സ്വാമിമയം.. ഭക്തിമയം.
ശരംകുത്തി മുതല്‍ സന്നിധാനം വരെ 4 മണിക്കൂര്‍ ക്യൂ നിന്നത്പോലും ഒരുബുദ്ധിമുട്ടായി തോന്നിയില്ല. അതിനിടയില്‍ നടപ്പന്തലില്‍ വച്ച് പുറത്തുകൂടെ വന്ന് ക്യൂവില്‍ നുഴഞ്ഞുകയറിയവരെ, ക്യൂവില്‍ നിന്നവര്‍ ഒച്ചയുണ്ടാക്കി ഓടിക്കന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. ആ സമയത്ത് നുഴഞ്ഞുകയറ്റക്കാരനായ അയ്യപ്പന്‍, മറ്റുള്ളവരെ ചീത്തവിളിക്കുന്ന ദയനീയ കാഴ്ചയും കാണേണ്ടി വന്നു..
പതിനെട്ടാം പടിയെത്തി.. തേങ്ങയടിച്ച്, ശരണമന്ത്രങ്ങളുടെ മൂര്‍ദ്ധന്യത്തില്‍ പടിചവിട്ടി. ഇത്തവണ ഭാഗ്യത്തിന് കൃത്യം നടുക്കുകൂടിയാണ് കയറിയത്. അതുകൊണ്ട് ഓരോ പടിയിലും തൊട്ട്തൊഴുത് കയറാന്‍ പറ്റി.. (അല്ലെങ്കില്‍ സൈഡില്‍ നില്‍ക്കുന്ന പോലീസുകാര്‍ നമ്മളെ പൊക്കിയെടുത്ത് നിലം തൊടീക്കാ‍തെ മുകളില്‍ എത്തിച്ചേനേ.)
നേരെ ഫ്ലൈഓവര്‍വഴി കയറി ശ്രീകോവിലിനുമുന്നിലേക്ക്.. നാലഞ്ച് മണിക്കൂറ് നടന്നും ക്യൂനിന്നും എത്തിയതിന്റെ ക്ഷീണമില്ല.. മറിച്ച്, ഒരുവര്‍ഷത്തെ കാത്തിരിപ്പ് സാഫലമായതിന്റെ ആഹ്ലാദം; ആ തിരുസന്നിധിയില്‍ നില്‍ക്കാന്‍ കിട്ടുന്ന ഏതാനും നിമിഷങ്ങള്‍ തൊട്ടടുത്തെത്തിയതിന്റെ ആവേശം. അങ്ങനെ ഒടുവില്‍ ഭഗവാന്റെ തിരുമുന്നില്‍.
എല്ലാം മറന്ന് അല്പസമയം.
കഴിഞ്ഞു, ജനത്തിന്റെ ഒഴുക്കില്‍ പെട്ട് പുറത്തെത്തിക്കഴിഞ്ഞു. എല്ലാവര്‍ഷവും തോന്നുന്നപോലെ, ‘ഒരല്പസമയംകൂടി നിന്ന് തൊഴാന്‍ പറ്റിയിരുന്നെങ്കില്‍‘ എന്ന് തോന്നാതിരുന്നില്ല. സാരമില്ല അടുത്തകൊല്ലവും വരാമല്ലോ..
ഇനി മാളികപ്പുറത്തേക്ക്. മളികപ്പുറത്ത് തൊഴുത്; വഴിപാടുകളൊക്കെ അര്‍പ്പിച്ച്, ഇറങ്ങി. സമയം പത്താകാറായി. നേരെ പോയി വിരി വയ്ക്കാനുള്ള സ്ഥലം കണ്ടുപിടിച്ചു. അന്നദാനമണ്ഡപത്തില്‍ നിന്ന് ഭക്ഷണം.. സൌജന്യമായി നല്ല ചൂട് കഞ്ഞിയും പയറും കിട്ടുമ്പോള്‍ എന്തിന് ഹോട്ടലില്‍ പോയി വിലയില്‍ മാത്രം ചൂടുള്ള ഭക്ഷണം കഴിക്കണം?
ഒന്നു കിടന്നപ്പോഴാണ് ദേഹത്ത്‌വേദനയും ക്ഷീണവും ഒക്കെ തലപൊക്കി തുടങ്ങിയത്. കുറച്ചുപേര്‍ അപ്പവും അരവണയും ഒക്കെ വാങ്ങാന്‍ പോയി. നേരത്തെ ധനലക്ഷ്മി ബാങ്കില്‍ നിന്ന് കൂപ്പണ്‍ എടുത്തിരുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ക്ക് അധികം സമയം ക്യൂനില്‍ക്കേണ്ടി വന്നില്ല.(എന്ന് പറയുന്നു..ഞാന് പോയില്ലല്ലോ!)
അതിനിടെ ലിജിന് എന്തൊക്കെയോ സാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങണം. കയ്യില്‍ കാശ് തീര്‍ന്നു.
“ഇവിടെ സ്റ്റേറ്റ്ബാങ്കിന്റെ എടി‌എം ഇല്ലേ?”
“ഉണ്ടെടാ ഉണ്ട്. പമ്പയില്‍ ഒരെണ്ണം ഉണ്ട്. നീ ഓടിപ്പോയി കാശെടുത്ത് വാ” സുമലിന്റെ മറുപടി.
സമയം 10:55 അനൌണ്‍സ്മെന്റുകള്‍ പെട്ടെന്ന് നിലച്ചു. എല്ലാവരും ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു. നടയടക്കുന്നതിന് മുന്‍പ് ഭഗവാനെ പള്ളിയുറക്കാനുള്ള ‘ഹരിവരാസനം‘ ആരംഭിക്കുകയാണ്. ഗന്ധര്‍വ്വഗായക്ന്റെ മാന്ത്രികശബ്ദം ഒഴുകിയെത്തിത്തുടങ്ങി. എത്രവട്ടം, എത്രട്യൂണില്‍, എവിടുന്നൊക്കെ, ആരുടെയൊക്കെ ശബ്ദത്തില്‍ ‘ഹരിവരാസനം‘ കേട്ടാലും, സന്നിധാനത്ത് നിന്ന് ഇത് കേള്‍ക്കുന്ന ആ ഒരു ഫീല്‍ എനിക്ക് മറ്റൊരിടത്തും കിട്ടിയിട്ടില്ല.
അന്തരീക്ഷത്തില്‍ തണുപ്പ് പടര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്. ക്ഷീണം കാരണം പെട്ടെന്ന് ഉറങ്ങി..
രാവിലെ 7 മണിയോടെ പതിനെട്ടാം പടിക്ക് താഴെ നിന്ന് തൊഴുത്, മലയിറക്കം. മലഞ്ചെരിവുകള്‍ പുലര്‍മഞ്ഞില്‍ പുതഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നു. ഓരോസ്റ്റെപ്പും വെക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ളം കാലിന് നല്ല വേദന. പതിയെ പതിയെ മുന്നോട്ട്..ഇടക്കിടെ വലിയ ഓരോ ഗ്രൂപ്പ് അയ്യപ്പന്മാര്‍ ശരണം വിളികളുമായി ലകയറിപ്പോകുന്നു.
ഒന്നര റേഷന്‍കട കപ്പാസിറ്റിയുള്ള വയറുമായി വരുന്ന തെലുങ്കന്‍ സ്വാമിമാരൊക്കെ ഈസിയായി നടന്ന് കയറുന്നതിനുപിന്നിലെ രഹസ്യം ശരണമന്ത്രങ്ങള്‍ പകര്‍ന്നുനല്‍കുന്ന ഊര്‍ജ്ജമല്ലാതെ മറ്റൊന്നല്ല.
തിരിച്ച് വരുന്നവഴി ദുഖകരമായ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. പുലര്‍ച്ചെ സന്നിധാനത്ത്‌വച്ച് മരിച്ച ഒരു ഭക്തന്റെ, മൃതദേഹം താഴേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു. പ്രായമായ ആളാണെന്ന് തോന്നുന്നു. കാഴ്ചക്കാര്‍ക്ക് വിഷമം തോന്നുമെങ്കിലും ആ ഭക്തന്റ്റെ ആത്മാവ് സന്തോഷിക്കുന്നുണ്ടാവും; ഉറപ്പ്..
തിരിച്ചിറങ്ങി പമ്പയില്‍ ഒരു കുളികൂടി പാസ്സാക്കിയാണ് പുറപ്പെട്ടത്. ദര്‍ശനം കഴിഞ്ഞുവരും വഴി പമ്പയിലെ കുളി റെക്കമെന്റഡ് അല്ലെങ്കിലും ആ തണുത്തവെള്ളത്തില്‍ ഒന്നു മുങ്ങാതെ പോരാന്‍ തോന്നിയില്ല.. പ്രഭാതഭക്ഷണമായി കഞ്ഞിയും-പയറും ഒപ്പം കപ്പയും മുളകും. സൂപ്പര്‍ ടേസ്റ്റ്.
ഇനിഅടുത്ത കൊല്ലം എന്നുറപ്പിച്ച് തിരിച്ച് പോരുമ്പോള്‍, പണ്ടത്തേയും ഇന്നത്തേയും മലയാത്രയിലുള്ള വ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ചാണ് ചിന്തിച്ചത്.
പണ്ട് നടന്ന് ശബരിമലക്കു പോയതിനേപ്പറ്റി മുത്തച്ഛന്‍ പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ്മയുണ്ട്. നാല്പത്തൊന്നു ദിവസം വ്രതമെടുത്ത്, വീട്ടില്‍ എല്ലാവരുടെയും അനുഗ്രഹം ഒക്കെ വാങ്ങിയാണ് യാത്ര; കൊടും വനത്തിലൂടെയുള്ള യാത്രയാണ് എന്തപകടവും സംഭവിച്ചേക്കാം; ഇടക്ക് അടുപ്പുകൂട്ടി കഞ്ഞി ഒക്കെ വച്ച്‌കുടിച്ച് ,ഒരാഴ്ചകൊണ്ടാണത്രേപോയി വരുന്നത്. ശരിയായി വ്രതമെടുത്ത് ഭക്തിയോടെ പോയാല്‍ ഒരപകടവും സംഭവിക്കില്ലെന്നാണ് വിശ്വാസം.
ഇന്നാകട്ടെ, വണ്ടിയില്‍ കലാഭവന്‍ മണി മുതല്‍ യേസുദാസ് വരെയുള്ളവര്‍ നമുക്ക്‌വേണ്ടി കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ പാടുകയും ശരണം വിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വ്രതശുദ്ധിയുടെ കാര്യത്തിലും വ്രതമെടുത്തദിവസങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിലുമെല്ലാം നമ്മള് സ്വയം ചില റിലാക്സേഷന്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍, ഇന്നത്തെ ഫാസ്റ്റ്ലൈഫില്‍ അത്രയേ പറ്റൂ സ്വയം തീരുമാനിക്കുന്നു.
ഒരുപക്ഷേ, ഇന്ന് ഇത്രയുമെങ്കിലുമുണ്ട്...
കാലമിനിയും കടന്നുപോകും; അന്ന് ബ്രാന്റഡ് ബര്‍മുഡയും ഷൂസും തോളിലെ ബാഗില്‍ ഇരുമുടിയുമായി മലചവിട്ടാനെത്തുന്ന യുവാക്കള്‍, പണ്ട് ആളുകള്‍ ചെരുപ്പിടാതെ മലകയറിയിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടേക്കും.
ജീവിതവേഗം പിന്നെയും കൂടും. ഒപ്പം സൌകര്യങ്ങളും.
അന്ന് പമ്പയില്‍ നിന്ന് റോപ്‌വേയില്‍ പോയി മലയിലിറങ്ങി ദര്‍ശനം നടത്തി, പൂങ്കാവനം ടോപ് വ്യൂവില്‍ കാണുന്ന ഒരു തലമുറ, ഈ പോസ്റ്റ് വായിച്ചാല്‍ വിശ്വസിക്കാന്‍ മടികാണിച്ചേക്കും. (അതിന് ചാന്‍സ് കുറവാണ്, അതിനുമുന്‍പ് ഈ ബ്ലോഗ് നാട്ടുകാര്‍ തല്ലിത്തകര്‍ക്കാനാണ് സാധ്യത.)
സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പാ..
ഇത് ഒരിക്കലും ഒരു ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റ് ആകേണ്ടിയിരുന്നതല്ല. ഇത്തവണ മലക്കുപോയി മടങ്ങിയെത്തിയപ്പോള്‍, അതിന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍ ട്വിറ്ററിലൂടെ പങ്കുവയ്ക്കാന്‍ ഞാന് തുടങ്ങിയതാണ്. അപ്പോള്‍ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ഒന്നടങ്കം “ഇവിടെയെങ്കിലും ഒരല്പം സ്വൈര്യം താടേയ്.. നീ പോയി നിന്റെ ബ്ലോഗിലെങ്ങാനും എഴുത്” എന്ന് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഇത് ഒരു പോസ്റ്റായി മാറുകയായിരുന്നു.. അതുകൊണ്ട് ഇത് എന്റെ ട്വിറ്റര്‍ സ്നേഹിതര്‍ക്ക് സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.
സ്വാമിയേശരണമയ്യപ്പാ...
അപ്പോള്‍ തുടങ്ങാം; വായിച്ച് അനുഭവിക്കൂ.. അല്ല അനുഗ്രഹിക്കൂ...
--------------------------------------------------
ശനിയാഴ്ച(28Nov2009) രാവിലെ; സമയം 8മണി.. ലൊക്കേഷന്‍: ശ്രീകാര്യത്തെ ഞങ്ങളുടെ വീട്..
“എട്ടരക്കാണ് കെട്ടുനിറക്കാന്‍ ചെല്ലാമെന്ന് പറഞ്ഞത്.. ഇതുവരെ കരിക്ക് ചെത്തിക്കഴിഞ്ഞില്ലേ?”
ഞാന് അഭിലാഷിനോട് ചോദിച്ചു..
ശബരിമലക്കുള്ള കെട്ടുമുറുക്കിന് ആവശ്യമായ സാധനങ്ങളെല്ലാം, വേണുസ്വാമി റെഡിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇനികരിക്കിന്റെ തൊണ്ടൊക്കെ ചെത്തിക്കളഞ്ഞ് ഒന്ന് മിടുക്കനാക്കി എടുക്കണം.. എന്നിട്ടു അമ്പലത്തിലേക്ക് പോകണം..
"ഞാന് പ്രൊഫഷണല്‍ കരിക്ക് ചെത്തുകാരനല്ല.. പോരാത്തതിന് ഒരു ഒണക്ക കത്തിയും”..
അഭിലാഷ് സ്വാമി കലിപ്പിലാണ്.. ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്കുന്നതാ ബുദ്ധി.. എനിക്ക് എന്തായാലും അതു റെഡിയാക്കാനുള്ള പരിജ്ഞാനം പോര. അവനാണെങ്കില്‍ സംഭവം എങ്ങനെയേലും സെറ്റപ്പാക്കും..
അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, മുഖത്ത് ശോകഭാവവുമായി അഭിലാഷ് മുന്നില്‍... “അളിയാ ഒരബദ്ധം പറ്റി.. ചെത്തിവന്നപ്പോള്‍, കരിക്കു തുളഞ്ഞുപോയി.. വെള്ളമെല്ലാം പോയി..”
“എടാ .. അലവലാ.. സോറി സ്വാമീ.. ഒരു കാര്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ആത്മാര്‍ഥത വേണം, പിന്നെ ആവശ്യത്തിന് ഏകാഗ്രതയും. ഞാന് ചെയ്തോളാമെന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ?(ചുമ്മാ) .. എന്നാലും പഴം മുറിക്കാന്‍ പൊലും കൊള്ളാത്ത കത്തിയും കൊണ്ട് നീ എങ്ങനെ അതു സാധിച്ചു?”
“കരിക്ക് എളവനാരുന്നു; അതാ പറ്റിയെ..”
“അതെ.. എളവനായതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഇതിനെ കരിക്കെന്ന് വിളിക്കുന്നത്.. ഇനി എന്തു ചെയ്യും?? വഴിയില്‍ കരിക്ക് കച്ചവടക്കാരൊന്നും വരാന്‍ സമയമായില്ല...”
“ ഒരു വഴിയുണ്ടടേയ്. അപ്പുറത്തെ അമ്മച്ചീടെ മുറ്റത്തെ തെങ്ങില്‍ നല്ല മുറ്റു കരിക്കുണ്ട്.. ഇട്ടാലോ..”
(മാലയിട്ടാലും പഴയ സ്വഭാവം മറക്കുമോ)
മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാന്‍ സമയമില്ല... മാലയൊക്കെ പുറത്തെടുത്തിട്ട്, എക്സ്ട്രാ വിനയം ഒക്കെ മുഖത്ത് വരുത്തി അമ്മച്ചിയോട് പോയി കാര്യം പറഞ്ഞു. രാവിലേം വൈകിട്ടും അമ്പലത്തില്‍ പോകുന്ന പരമഭക്തയായ അമ്മച്ചിക്ക് നൂറുവട്ടം സമ്മതം. ഒരു സംശയം മാത്രം.
ആരു തെങ്ങില്‍ കേറും??
“അതുപേടിക്കേണ്ട അമ്മച്ചീ.. ദേ ആഇരിക്കണ തോട്ടിയുണ്ടെങ്കില്‍ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ ടെറസ്സിന്റെ നിന്ന് പറിക്കാം..“ അഭിലാഷ് പറഞ്ഞു.
“ടെറസ്സിന്റെ പാരപ്പറ്റില്‍ നിന്നാല്‍, നിസ്സാരമായി കൈ എത്തിച്ച് തന്നെ പറിക്കാവുന്നതേ ഉള്ളൂ.. “ ഞാന് ഓവറാക്കി.. (അമ്മച്ചിക്ക് ഡൌട്ട് അടിച്ചു കാണുമോ? ഏയ്..)
എന്തായാലും ഭഗവാന്റെകാര്യമല്ലേ അമ്മച്ചി സമ്മതിച്ചു. അങ്ങനെ അഭിലാഷ് തന്നെ കരിക്കിട്ട്, അത് ചെത്തി റെഡിയാക്കി, പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഒക്കെ സോള്‍വ് ചെയ്തു.അപ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും എത്തി.. നേരെ അമ്പലത്തിലേക്ക്. വേണുസ്വാമി എല്ലാം തയ്യാറാക്കി നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അങ്ങനെ 11 മണിയോട്കൂടി കെട്ടുനിറച്ചു ഞങ്ങള്‍ ഏഴു ഐടി സ്വാമിമാര്‍ ഒരു ക്വാളിസില്‍ യാത്ര ആരംഭിച്ചു. കൊട്ടാരക്കര ആര്യാസില്‍ നിന്ന് ഉച്ചഭക്ഷണം..
വീണ്ടും യാത്ര. ഇടക്കിടെ ശരണം വിളികള്‍..
അകലെ പൂങ്കാവനം ദൃശ്യമായിത്തുടങ്ങിയതോടെ അന്തരീക്ഷത്തിലെ ചൂട് മാറി പകരം കാടിന്റെ കുളിര്‍മ അനുഭവപ്പെട്ടുതുടങ്ങി..
മണ്ഡലകാലത്ത് ഒരുക്കങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ ചര്‍ച്ചകളും പരസ്പരം പഴിചാരലുകളും പരാതികളും ഒക്കെ എല്ലാവര്‍ഷവും ഉണ്ടാവാറുണ്ട്.. ഈ വര്‍ഷവും അതിന് കുറവൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു.. എന്തായാലും മുന്‍‌വര്‍ഷങ്ങളേ അപേക്ഷിച്ച് ഇത്തവണ റോഡിന്റെ കണ്ടീഷന്‍ ഒത്തിരി നന്നായതായാണ് തോന്നിയത്... സീസണ്‍ തീരുന്നതുവരെ ഇങ്ങനെയാണെങ്കില്‍ കൊള്ളാം..
4 മണിയോടെ ഞങ്ങള്‍ പമ്പയിലെത്തി. മുന്‍‌വര്‍ഷങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് പമ്പയില്‍ വന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നതാണ്. ശുചിത്വത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ അധികൃതര്‍ വളരെ നല്ല സമീപനമാണ് സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. നദിയിലും കരയിലും പ്ലാസ്റ്റിക് മാലിന്യങ്ങള്‍ നന്നേ കുറവ്;ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട വസ്ത്രങ്ങള്‍ പോലുള്ള സാധനങ്ങള്‍ ഒന്നും കാണാനേ ഇല്ല.
കുറച്ച് ദിവസങ്ങളായി മഴ ഇല്ലെങ്കിലും പമ്പയില്‍ അത്യാവശ്യം വെള്ളമുണ്ട്... നല്ല തിരക്കും.. ഞങ്ങള്‍ ത്രിവേണിക്കടുത്ത്, തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ഒരു സ്ഥലത്ത് ഇറങ്ങി. തണുത്ത വെള്ളത്തില്‍ മുങ്ങിയപ്പോള്‍ ക്ഷീണമൊക്കെ ‘പമ്പകടന്നു’.
കുളികഴിഞ്ഞ്,ഓരോ ചുക്കുകാപ്പി കുടിച്ചു... എന്തോ ചുക്കുകാപ്പിക്കു പഴയ ഒരു ഗുമ്മില്ല എന്ന് തോന്നി. വീണ്ടും തിരക്കിലൂടെ നടന്ന് തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് രഞ്ജിത്ത് ആ സന്തോഷവാര്‍ത്ത അറിയിക്കുന്നത്..
അഭിലാഷിനെ കാണുന്നില്ല !!!
ആദ്യം തമാശയായി കരുതിയെങ്കിലും, പിന്നെ കളി കാര്യമായി... ഞങ്ങള്‍ ആറുപേരും ഓടി നടന്ന് തപ്പിയിട്ടും ആളെ കാണുന്നില്ല.. ഡ്രെസ്സിന്റെ കളറ് നോക്കി കണ്ടുപിടിക്കാമെന്ന് വച്ചാല്‍, എവിടെ നോക്കിയാലും കറുത്തമുണ്ടും ഷര്‍ട്ടും.. മൊബൈലില്‍ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടുന്നുമില്ല... എല്ലാവര്‍ക്കും ടെന്‍ഷനായി..
അഭിലാഷിന്റെ സ്വഭാവം കൂടുതല്‍ അറിയവുന്നത്കൊണ്ട്, ചിലപ്പോള്‍ അവന്‍ കാട്ടിലൂടെ വല്ല ഷോര്‍ട്ട്കട്ടും പിടിച്ച്, ശബരിമലക്ക് പോയിക്കാണുമെന്നും, അവിടെ എത്തി വിളിക്കാമെന്നും ഞാന് ഒരു സജഷന്‍ വച്ചെങ്കിലും ബാക്കി ആരും സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്തില്ല..
എവിടെയെങ്കിലും കറങ്ങിനടപ്പുണ്ടാവും. ഞങ്ങളുടെ ടെന്‍ഷന്‍ ഒന്നും അവനുകാണില്ല. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ദേഷ്യം. ഇനി ഒരു വഴിയേ ഉള്ളൂ.. പോലീസ് കണ്ട്രോള്‍ റൂമില്‍ പോയി അനൌണ്‍സ് ചെയ്യിപ്പിക്കുക..
“ഡേയ് കുപ്പുസാമീ, എങ്കപ്പോയിട്ടേന്‍ഡാ..അണ്ണന്‍ ഇങ്കെയിറുക്കെടാ..” എന്നും, “കണ്ണൂരില്‍ നിന്ന് വന്ന കുഞ്ഞിക്കണ്ണന്‍ സ്വാമിയെ കാത്ത് വിശാലാക്ഷി മാളികപ്പുറം കണ്ണിലെണ്ണയൊഴിച്ച് കാത്തിരിക്കുന്നു.” എന്നും ഒക്കെ അനൌണ്‍സ്മെന്റ് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ പണ്ട് കളിതമാശയായിരുന്നു. ഇന്നു ശരിക്കും അതു ചെയ്യേണ്ടി വന്നു..
“മാലയിട്ടുപോയി. അല്ലെങ്കില്‍ ആ മൈക്ക് കയ്യില്‍ കിട്ടുമ്പോള്‍ അതിലൂടെ അവന്റെ പേരും അഡ്രെസ്സും പറഞ്ഞിട്ട് നാലുവര്‍ത്തമാനം പറയാമായിരുന്നു“.. “അല്ലെങ്കില്‍ വേണ്ട കണ്ടുകിട്ടിക്കഴിയുമ്പോ നല്ല ഇടി കൊടുക്കാം” ഓരോരുത്തരും ഓരോ രീതിയില്‍ ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ പോലീസ്‌സ്റ്റേഷ്നിലേക്ക് പോകാനൊരുങ്ങുമ്പോളാണ് , അങ്ങകലെ പാലത്തിലൂടെ അഭിലാഷ് നടന്നുപോകുന്നത് കാണുന്നത്. സമാധാനമായി; ആളെ കണ്ടല്ലോ.. ഞങ്ങള്‍ ഓടി അവന്റെ പിന്നാലെയെത്തി. ഉറക്കെ വിളിച്ചു. അഭിലാഷ് ഞങ്ങളെ കണ്ടു. തിരിച്ചു നടന്ന് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി. എന്നിട്ട് ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“നിങ്ങളിത് എവിടെപ്പോയയിരുന്നു.. ‘നിങ്ങള്‍ ആറുപേരും കൂട്ടം തെറ്റിപ്പോയെന്ന്‘ അനൌണ്‍സ് ചെയ്യിക്കാന്‍ പോകുവാരുന്നു ഞാന്..” ആ നിഷ്കളങ്കമായ ഡയലോഗ് കേട്ട് മാനസികമായി തകര്‍ന്നു പോയ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒന്നും പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
എല്ലാവരും ശബരിമലയിലേക്ക് പുറപ്പെടാന്‍ തയ്യാറായി.ഈ വര്‍ഷത്തെ ഇതുവരെയുള്ള ഏറ്റവും വലിയതിരക്കാണെന്നാണ് അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. പണ്ട് ‘കല്ലും മുള്ളും കാലുക്ക് മെത്ത’ ആയിരുന്നെങ്കില്‍ ഇന്നത് ‘ഉന്തും തള്ളും ബോഡിക്ക് മസാജ്’ എന്നാക്കേണ്ടി വരും.
പമ്പാഗണപതിയെ തൊഴുത് മലകയറ്റം തുടങ്ങി. സോഫ്റ്റ്വെയര്‍ ജീവിതം സമ്മാനിച്ച ‘സോഫ്റ്റ് വയര്‍‘ സ്റ്റാമിനക്ക് കാര്യമായ കുറവു വരുത്തിരിട്ടുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായി. നീലിമല കയറിത്തുടങ്ങിയില്ല; അതിനുമുന്‍പേ എനിക്ക് നല്ല കിതപ്പ് തുടങ്ങി. ചെരുപ്പിടാതെയുള്ള നടപ്പും ബുദ്ധിമുട്ട് തന്നെ. കഴിഞ്ഞതവണ ഇത്ര പ്രശ്നംതോന്നിയിരുന്നില്ല. ആ.. കഴിഞ്ഞതവണ കേറിയതിനേക്കാള്‍ അഞ്ച്കിലോ കൂടുതലാണ് ഇത്തവണ മലകേറാന്‍ വന്നിരിക്കുന്നത്. കാലുകള്‍ പ്രതിഷേധം അറിയിച്ചു തുടങ്ങിയതില്‍ തെറ്റില്ല.
സ്വാമിയേ - അയ്യപ്പോ വിളികളുമായി പലരും എന്നെ ഓവര്‍ടേക്ക് ചെയ്തു പോകുന്നുണ്ട്. ഞാന് പിന്നില്‍ നിന്ന് ‘പയ്യെപ്പോ’ എന്ന് പറഞ്ഞത് ‘അയ്യപ്പോ’ എന്നാണെന്ന് കരുതി, കൂടെയുള്ളവന്മാര്‍, മറുപടിയായി ‘സ്വാമിയേ’ ‘സ്വാമിയേ’ എന്ന് വിളിച്ച് നൂറേല്‍ കേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.
ശ്വാസം കിട്ടാന്‍ ഒരു ചെറിയ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നുന്നില്ലേ എന്നൊരു സംശയം.. ഓക്സിജന്‍ സിലിണ്ടര്‍ നിരത്തിവച്ച കടകള്‍(?) ഒന്നും ഇത്തവണ ഇല്ലേ ഭഗവാനേ? കാണും; പക്ഷേ അതൊക്കെ മലയുടെ മുകളില്‍ ആയിരിക്കും.. കയറിതുടങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെ കാറ്റു പോകാറായത് ഞാന് മാത്രമേ ഉള്ളല്ലോ?
ശ്വാസം മുട്ടി വായും‌പൊളിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന എന്നെ ആളുകള്‍ താങ്ങിയെടുത്ത് ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുപോകുന്ന രംഗം ഒന്ന് ഭാവനയില്‍ കണ്ടുനോക്കിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് ചെറിയതോതില്‍ ഒരു രോമാഞ്ചം ഉണ്ടായി. ഞാന് രോമാഞ്ചം ഉണ്ടാക്കാന്‍ നിന്നനേരത്ത് അവന്മാര്‍ പത്ത് സ്റ്റെപ്പുകൂടെ മുന്നോട്ടും പോയി. എനിക്കു കമ്പനിയായി, ലിജിനും സുമലും മാത്രം.. ബാക്കി നാലുപേരും കട്ടക്ക് കേറുകയാണ്.
ഒടുവില്‍ ആദ്യത്തെ ഒരു കയറ്റം കഴിഞ്ഞ്; അവര്‍ ഞങ്ങള്‍ വരാന്‍ വേണ്ടി വെയ്റ്റ് ചെയ്തു. ഞങ്ങള്‍ അതിനിടെ ഒരു നാലഞ്ച് തവണ ശ്വാസം കിട്ടാന്‍ വേണ്ടി വെയ്റ്റ് ചെയ്തു. ഒടുവില്‍ ഞങ്ങള്‍ പതിയെ കേറി എത്തിയപ്പോള്‍ അവന്മാരുടെ പുച്ഛത്തോടെ ഉള്ള നോട്ടവും കാണേണ്ടിവന്നു. “ഹൊ.. നിന്ന് നിന്ന് കാലുകഴച്ചു” അഹങ്കാരിയായ രഞ്ജിത്തിന്റ്റെ കമന്റ്..
ശരണം വിളിച്ച് കയറിയാ മതി ക്ഷീണം അറിയില്ല.. ഗോകുല്‍ ഐഡിയപറഞ്ഞുതന്നു. മലകയറ്റത്തിന്റെ മാത്രമല്ല, മനസ്സിന്റെയും മൂഡ്മാറിയത് വളരെ പെട്ടെന്നായിരുന്നു.
മറ്റൊരു ചിന്തയുമില്ല..സംസാ‍രവുമില്ല. ശരണം വിളികള്‍ മാത്രം. കാലുകള്‍ക്കും മനസ്സിനും ഹൃദയമിടിപ്പിനുപോലും ഒരേ താളം.. സ്വാമിയേ അയ്യപ്പാ .. അയ്യപ്പാ സ്വാമിയേ..
ക്ഷീണമില്ല, കിതപ്പില്ല.. സര്‍വ്വം സ്വാമിമയം.. ഭക്തിമയം.
ശരംകുത്തി മുതല്‍ സന്നിധാനം വരെ 4 മണിക്കൂര്‍ ക്യൂ നിന്നത്പോലും ഒരുബുദ്ധിമുട്ടായി തോന്നിയില്ല. അതിനിടയില്‍ നടപ്പന്തലില്‍ വച്ച് പുറത്തുകൂടെ വന്ന് ക്യൂവില്‍ നുഴഞ്ഞുകയറിയവരെ, ക്യൂവില്‍ നിന്നവര്‍ ഒച്ചയുണ്ടാക്കി ഓടിക്കന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. ആ സമയത്ത് നുഴഞ്ഞുകയറ്റക്കാരനായ അയ്യപ്പന്‍, മറ്റുള്ളവരെ ചീത്തവിളിക്കുന്ന ദയനീയ കാഴ്ചയും കാണേണ്ടി വന്നു..
പതിനെട്ടാം പടിയെത്തി.. തേങ്ങയടിച്ച്, ശരണമന്ത്രങ്ങളുടെ മൂര്‍ദ്ധന്യത്തില്‍ പടിചവിട്ടി. ഇത്തവണ ഭാഗ്യത്തിന് കൃത്യം നടുക്കുകൂടിയാണ് കയറിയത്. അതുകൊണ്ട് ഓരോ പടിയിലും തൊട്ട്തൊഴുത് കയറാന്‍ പറ്റി.. (അല്ലെങ്കില്‍ സൈഡില്‍ നില്‍ക്കുന്ന പോലീസുകാര്‍ നമ്മളെ പൊക്കിയെടുത്ത് നിലം തൊടീക്കാ‍തെ മുകളില്‍ എത്തിച്ചേനേ.)
നേരെ ഫ്ലൈഓവര്‍വഴി കയറി ശ്രീകോവിലിനുമുന്നിലേക്ക്.. നാലഞ്ച് മണിക്കൂറ് നടന്നും ക്യൂനിന്നും എത്തിയതിന്റെ ക്ഷീണമില്ല.. മറിച്ച്, ഒരുവര്‍ഷത്തെ കാത്തിരിപ്പ് സാഫലമായതിന്റെ ആഹ്ലാദം; ആ തിരുസന്നിധിയില്‍ നില്‍ക്കാന്‍ കിട്ടുന്ന ഏതാനും നിമിഷങ്ങള്‍ തൊട്ടടുത്തെത്തിയതിന്റെ ആവേശം. അങ്ങനെ ഒടുവില്‍ ഭഗവാന്റെ തിരുമുന്നില്‍.
എല്ലാം മറന്ന് അല്പസമയം.
കഴിഞ്ഞു, ജനത്തിന്റെ ഒഴുക്കില്‍ പെട്ട് പുറത്തെത്തിക്കഴിഞ്ഞു. എല്ലാവര്‍ഷവും തോന്നുന്നപോലെ, ‘ഒരല്പസമയംകൂടി നിന്ന് തൊഴാന്‍ പറ്റിയിരുന്നെങ്കില്‍‘ എന്ന് തോന്നാതിരുന്നില്ല. സാരമില്ല അടുത്തകൊല്ലവും വരാമല്ലോ..
ഇനി മാളികപ്പുറത്തേക്ക്. മളികപ്പുറത്ത് തൊഴുത്; വഴിപാടുകളൊക്കെ അര്‍പ്പിച്ച്, ഇറങ്ങി. സമയം പത്താകാറായി. നേരെ പോയി വിരി വയ്ക്കാനുള്ള സ്ഥലം കണ്ടുപിടിച്ചു. അന്നദാനമണ്ഡപത്തില്‍ നിന്ന് ഭക്ഷണം.. സൌജന്യമായി നല്ല ചൂട് കഞ്ഞിയും പയറും കിട്ടുമ്പോള്‍ എന്തിന് ഹോട്ടലില്‍ പോയി വിലയില്‍ മാത്രം ചൂടുള്ള ഭക്ഷണം കഴിക്കണം?
ഒന്നു കിടന്നപ്പോഴാണ് ദേഹത്ത്‌വേദനയും ക്ഷീണവും ഒക്കെ തലപൊക്കി തുടങ്ങിയത്. കുറച്ചുപേര്‍ അപ്പവും അരവണയും ഒക്കെ വാങ്ങാന്‍ പോയി. നേരത്തെ ധനലക്ഷ്മി ബാങ്കില്‍ നിന്ന് കൂപ്പണ്‍ എടുത്തിരുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ക്ക് അധികം സമയം ക്യൂനില്‍ക്കേണ്ടി വന്നില്ല.(എന്ന് പറയുന്നു..ഞാന് പോയില്ലല്ലോ!)
അതിനിടെ ലിജിന് എന്തൊക്കെയോ സാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങണം. കയ്യില്‍ കാശ് തീര്‍ന്നു.
“ഇവിടെ സ്റ്റേറ്റ്ബാങ്കിന്റെ എടി‌എം ഇല്ലേ?”
“ഉണ്ടെടാ ഉണ്ട്. പമ്പയില്‍ ഒരെണ്ണം ഉണ്ട്. നീ ഓടിപ്പോയി കാശെടുത്ത് വാ” സുമലിന്റെ മറുപടി.
സമയം 10:55 അനൌണ്‍സ്മെന്റുകള്‍ പെട്ടെന്ന് നിലച്ചു. എല്ലാവരും ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു. നടയടക്കുന്നതിന് മുന്‍പ് ഭഗവാനെ പള്ളിയുറക്കാനുള്ള ‘ഹരിവരാസനം‘ ആരംഭിക്കുകയാണ്. ഗന്ധര്‍വ്വഗായക്ന്റെ മാന്ത്രികശബ്ദം ഒഴുകിയെത്തിത്തുടങ്ങി. എത്രവട്ടം, എത്രട്യൂണില്‍, എവിടുന്നൊക്കെ, ആരുടെയൊക്കെ ശബ്ദത്തില്‍ ‘ഹരിവരാസനം‘ കേട്ടാലും, സന്നിധാനത്ത് നിന്ന് ഇത് കേള്‍ക്കുന്ന ആ ഒരു ഫീല്‍ എനിക്ക് മറ്റൊരിടത്തും കിട്ടിയിട്ടില്ല.
അന്തരീക്ഷത്തില്‍ തണുപ്പ് പടര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്. ക്ഷീണം കാരണം പെട്ടെന്ന് ഉറങ്ങി..
രാവിലെ 7 മണിയോടെ പതിനെട്ടാം പടിക്ക് താഴെ നിന്ന് തൊഴുത്, മലയിറക്കം. മലഞ്ചെരിവുകള്‍ പുലര്‍മഞ്ഞില്‍ പുതഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നു. ഓരോസ്റ്റെപ്പും വെക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ളം കാലിന് നല്ല വേദന. പതിയെ പതിയെ മുന്നോട്ട്..ഇടക്കിടെ വലിയ ഓരോ ഗ്രൂപ്പ് അയ്യപ്പന്മാര്‍ ശരണം വിളികളുമായി ലകയറിപ്പോകുന്നു.
ഒന്നര റേഷന്‍കട കപ്പാസിറ്റിയുള്ള വയറുമായി വരുന്ന തെലുങ്കന്‍ സ്വാമിമാരൊക്കെ ഈസിയായി നടന്ന് കയറുന്നതിനുപിന്നിലെ രഹസ്യം ശരണമന്ത്രങ്ങള്‍ പകര്‍ന്നുനല്‍കുന്ന ഊര്‍ജ്ജമല്ലാതെ മറ്റൊന്നല്ല.
തിരിച്ച് വരുന്നവഴി ദുഖകരമായ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. പുലര്‍ച്ചെ സന്നിധാനത്ത്‌വച്ച് മരിച്ച ഒരു ഭക്തന്റെ, മൃതദേഹം താഴേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു. പ്രായമായ ആളാണെന്ന് തോന്നുന്നു. കാഴ്ചക്കാര്‍ക്ക് വിഷമം തോന്നുമെങ്കിലും ആ ഭക്തന്റ്റെ ആത്മാവ് സന്തോഷിക്കുന്നുണ്ടാവും; ഉറപ്പ്..
തിരിച്ചിറങ്ങി പമ്പയില്‍ ഒരു കുളികൂടി പാസ്സാക്കിയാണ് പുറപ്പെട്ടത്. ദര്‍ശനം കഴിഞ്ഞുവരും വഴി പമ്പയിലെ കുളി റെക്കമെന്റഡ് അല്ലെങ്കിലും ആ തണുത്തവെള്ളത്തില്‍ ഒന്നു മുങ്ങാതെ പോരാന്‍ തോന്നിയില്ല.. പ്രഭാതഭക്ഷണമായി കഞ്ഞിയും-പയറും ഒപ്പം കപ്പയും മുളകും. സൂപ്പര്‍ ടേസ്റ്റ്.
ഇനിഅടുത്ത കൊല്ലം എന്നുറപ്പിച്ച് തിരിച്ച് പോരുമ്പോള്‍, പണ്ടത്തേയും ഇന്നത്തേയും മലയാത്രയിലുള്ള വ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ചാണ് ചിന്തിച്ചത്.
പണ്ട് നടന്ന് ശബരിമലക്കു പോയതിനേപ്പറ്റി മുത്തച്ഛന്‍ പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ്മയുണ്ട്. നാല്പത്തൊന്നു ദിവസം വ്രതമെടുത്ത്, വീട്ടില്‍ എല്ലാവരുടെയും അനുഗ്രഹം ഒക്കെ വാങ്ങിയാണ് യാത്ര; കൊടും വനത്തിലൂടെയുള്ള യാത്രയാണ് എന്തപകടവും സംഭവിച്ചേക്കാം; ഇടക്ക് അടുപ്പുകൂട്ടി കഞ്ഞി ഒക്കെ വച്ച്‌കുടിച്ച് ,ഒരാഴ്ചകൊണ്ടാണത്രേപോയി വരുന്നത്. ശരിയായി വ്രതമെടുത്ത് ഭക്തിയോടെ പോയാല്‍ ഒരപകടവും സംഭവിക്കില്ലെന്നാണ് വിശ്വാസം.
ഇന്നാകട്ടെ, വണ്ടിയില്‍ കലാഭവന്‍ മണി മുതല്‍ യേസുദാസ് വരെയുള്ളവര്‍ നമുക്ക്‌വേണ്ടി കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ പാടുകയും ശരണം വിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വ്രതശുദ്ധിയുടെ കാര്യത്തിലും വ്രതമെടുത്തദിവസങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിലുമെല്ലാം നമ്മള് സ്വയം ചില റിലാക്സേഷന്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍, ഇന്നത്തെ ഫാസ്റ്റ്ലൈഫില്‍ അത്രയേ പറ്റൂ സ്വയം തീരുമാനിക്കുന്നു.
ഒരുപക്ഷേ, ഇന്ന് ഇത്രയുമെങ്കിലുമുണ്ട്...
കാലമിനിയും കടന്നുപോകും; അന്ന് ബ്രാന്റഡ് ബര്‍മുഡയും ഷൂസും തോളിലെ ബാഗില്‍ ഇരുമുടിയുമായി മലചവിട്ടാനെത്തുന്ന യുവാക്കള്‍, പണ്ട് ആളുകള്‍ ചെരുപ്പിടാതെ മലകയറിയിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടേക്കും.
ജീവിതവേഗം പിന്നെയും കൂടും. ഒപ്പം സൌകര്യങ്ങളും.
അന്ന് പമ്പയില്‍ നിന്ന് റോപ്‌വേയില്‍ പോയി മലയിലിറങ്ങി ദര്‍ശനം നടത്തി, പൂങ്കാവനം ടോപ് വ്യൂവില്‍ കാണുന്ന ഒരു തലമുറ, ഈ പോസ്റ്റ് വായിച്ചാല്‍ വിശ്വസിക്കാന്‍ മടികാണിച്ചേക്കും. (അതിന് ചാന്‍സ് കുറവാണ്, അതിനുമുന്‍പ് ഈ ബ്ലോഗ് നാട്ടുകാര്‍ തല്ലിത്തകര്‍ക്കാനാണ് സാധ്യത.)
സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പാ..
